Verlies van gezinslid en de verwerking daarvan
In het interview met Menno heb ik openlijk verteld over het verlies van mijn zoontje Niels. Ik heb verteld dat dit gebeurde in het laatste deel van de zwangerschapsperiode en dat ik het gevoel had dat mijn hart brak en mijn ziel uit elkaar spatte in miljoenen stukjes.
Wanneer we in ons gezin plotseling iemand verliezen waar we intens veel van houden, dan is dat een intens zwaar verlies. In het begin voelen de meeste mensen zich verdoofd en dringt het niet goed binnen, omdat het onvoorstelbaar is dat dit gebeurt. Het brein kan de waarheid eigenlijk niet aan.
Wanneer er een aantal dagen voorbij gaan, wordt de werkelijkheid steeds duidelijker. De geestelijke pijn wordt dan ook steeds meer voelbaar. Het gemis gaat groeien en het besef wordt groter dat de geliefde persoon niet meer terugkomt.
In het interview heb ik verteld dat ik na het verlies van Niels veel contact met lotgenoten heb gezocht. Dat vond ik erg fijn, omdat ik merkte dat zij precies wisten en begrepen hoe het voelt en waar ik tegenaan liep in het dagelijks leven zonder mijn baby.
Maar gaandeweg merkte ik wel dat veel lotgenoten na heel veel jaren nog steeds flink depressief waren. En daar schrok ik wel van, want ik wilde niet grotendeels depressief blijven en al helemaal niet mijn hele leven lang.
Ik heb mijzelf en de vader van Niels geholpen om het verlies zo goed mogelijk te gaan verwerken door veel informatie op te zoeken over verwerkingsprocessen.
Dat heeft ons erg goed geholpen. Natuurlijk blijft de pijn van het verlies heel lang sterk aanwezig, maar als men goed leert hoe met de emoties om te gaan tijdens de verwerking van zo'n groot verlies, dan helpt men zichzelf wel verder. Zo voorkom je dus dat je gevoelsmatig jarenlang in het verlies blijft hangen. Want jarenlang blijven hangen in boosheid, angst en verdriet zorgt dat gevoelens van depressie aanwezig blijven.
Wat voor mij helpend was:
- de omgeving op de hoogte brengen dat je in een verwerkingsproces zit
- iemand als een soort buddy bereikbaar houden in je proces. Probeer diegene niet continu te belasten, want dan kan het zijn dat de buddy het te zwaar vindt. Maar doe het gedoseerd en onderzoek of het prettig voelt om bij die buddy of iemand anders flink uit te huilen. Iemand die jij vertrouwt.
- alle emoties die voorbijkomen accepteren en naar buiten laten komen. Ook woede. Projecteer de woede niet op mensen, maar als je woede voelt, pak dan een kussen en stomp daar flink op. Of schop tegen iets dat daartegen kan. Gooi de frustratie uit jouw lichaam op een veilige manier. Na woede ontstaat vaak verdriet. Laat dat verdriet er goed uitkomen.
- Emoties als boosheid en verdriet uiten, kost veel energie. Het is heel belangrijk om in een rouwperiode goed voor jezelf te zorgen. Probeer goed te eten en te drinken en op tijd naar bed te gaan. Pak hobby's op, zodat je ook ontspanning en afleiding hebt.
- Accepteer het als je ook weer kunt lachen of genieten van bepaalde gebeurtenissen. Veel mensen voelen zich dan schuldig of vreemd omdat ze in een verwerking zitten, maar het is juist heel belangrijk dat je ook die gevoelens weer toe kunt laten. Schuld voelen is overbodig, want kunnen genieten van het leven staat geheel los van de pijn die voelt naar iemand die je verloren bent. Vaak helpt het ook om te denken dat die persoon het heel fijn zal vinden om vanuit een denkbeeldige hemel jou te zien lachen.
- Accepteer dat jouw gezinsleden in een andere fase van verwerking kan zitten dan jij. Zo gaat dan namelijk. Als de een diep verdrietig is, kan de ander op dat moment juist een hele fijne leuke dag hebben. Als gezinsleden dat accepteren van elkaar, wordt het ook makkelijker om de hand uit te reiken naar elkaar voor steun en ontspanning.
- Blijf geloven dat je na iedere bui van verdriet je weer een stukje in de verwerking komt. Als je daarin gelooft, dan gebeurt dat ook.
- Op een gegeven moment merkte ik dat ik niet meer zonder de pijn van verlies wilde leven. Ik begon de pijn te accepteren en wilde het bij me dragen, want op die manier had ik het idee dat ik mijn zoon toch bij mij droeg. Dat was de periode dat het verlies bij mij een plekje begon te krijgen en dat mijn enorme emoties gingen afnemen. Mijn geluksgevoel ging weer groeien en mijn vertrouwen dat ik geen levenslange depressie zou houden werd heel groot. In die periode ging ik ervaren dat mijn leven weer normaler ging worden.
